04 Aralık 2022, 19:50
|
#1
|
|
|
..Bir Huzur Yeter..
“Hayatının geri kalanını bir huzur evinde geçirmeye çalışan Asiye Hanım ve onu hayata bağlayan 11 yaşındaki Duygu’nun hikayesi..”
Yağmurlu, karanlık ve de soğuk bir sonbahar günün de Asiye hanım yalnız kaldığı odasının camından dışarıya bakıyordu … Trafikte sıkışan arabalara ,yolda şemsiye ile yürüyen insanlara.. Yağmurdan ıslanmış sokak köpeğine…Hiç umudu kalmamıştı Asiye Hanımın.. Çocukları bile onu aramıyordu… Torunları bile ziyaret etmiyordu ..Yapayalnız geçiriyordu günlerini huzur evinde..
Bazen yemek bile yemek istemiyor hatta kullandığı ilaçları bile almıyordu…İlaç almadığı günler kendini halsiz ve yorgun hissediyordu.. Huzur evinin hemşirelerinden Sevgi Hanım tatlı diliyle zorla içiriyordu ilaçları Asiye Hanıma…
Yine yağmurlu bir gün de özel bir okulun öğrencilerinin huzur evini ziyaret edeceğini duydu. Acaba dedi torunlarını da gelir miydi.. Aklı hep onlardaydı..
Bütün huzur evi sakinleri huzur evinin salonunda toplandılar…Koltuklarına oturdular.. Herkes gelecek çocukları bekliyordu…Okulun öğrencileri salona ellerinde çiçekler ile içeriye girdiler… Öğrenciler cıvıl cıvıl çok neşeliydiler ..Çocukların neşesi salondaki tüm yaşlılara da geçmişti…Yaşlılar çocukların elindeki çiçekleri alırken çok mutlulardı …Yüzleri uzun zamandan sonra ilk defa gülmüştü…
On bir yaşındaki Duygu Asiye Hanımı gördü ,yanına geldi ve elindeki çiçeği ona doğru uzattı…Asiye Hanım tatlı bir dilde teşekkür etti kıza…Duygu da elini öpmek istedi Asiye Hanımın.. Asiye Hanım elini uzattı ve elini öptü Duygu..
-“Ben Duygu” dedi
Asiye Hanım elini Duygu’nun yüzüne götürdü ve okşadı…Çok memnun olmuştu…
- Ben de Asiye… Hayattan bıkmış, yorulmuş, bezmiş ve umudunu kaybetmiş biri ..dedi Duygu’ya..
Duygu çok şaşırdı Asiye Hanımın söylediklerine…..
Neden diye sordu Asiye Hanıma.. Asiye Hanım başladı anlatmaya ..
-Çocuklarım beni ziyaret etmiyor, torunlarım beni görmek istemiyor.. Yapayalnızım bu huzur evinde…Kimse beni sevmiyor…
Duygu daha da çok üzülmüştü Asiye Hanımın söylediklerine ….Yanına oturdu, Asiye Hanımın heyecandan titreyen elini tuttu..
-Üzülme ben varım artık… Ne zaman istersen o zaman gelirim seni görmeye…
Bu mümkün müydü gerçekten? Küçücük kız nasıl gelecekti onu görmeye.. Hem yaşlı ve hayattan kopmuş bir kadını kim görmek isterdi ki? Asiye Hanım merakla sordu Duygu’ya
-Peki ama nasıl geleceksin? Hem senin yaşın kaç?
Duygu hemen cevap verdi Asiye hanımın sordu sorulara..
-On bir yaşındayım.. Buraya tek gelmeyeceğim ki, annemle ve babamla geleceğim tabii ki de…
-Madem on bir yaşındasın bu güzel cümleleri nasıl kurabiliyorsun bakayım seni çok bilmiş kız seni .
Dedi Asiye Hanım Duygu’ya
Duygu’da Asiye Hanıma
-Ben bilmiş bir kız değilim. Çok kitap okuyorum ve bol bol yazıyorum…Günlük tutuyorum …Yazmayı ve okumayı çok seviyorum yani..
-Aferin sana Duygu…Hep böyle ol..
Tam o sırada okulun öğretmeni seslendi çocuklara….
-Haydi çocuklar gidiyoruz…Herkes sıraya girsin …
Duygu Asiye Hanıma bakarak
-Yine geleceğim ….Siz hiç üzülmeyin.. Umudunuzu kaybetmeyin. Umut olmadan yaşanmaz…dedi Asiye Hanıma..
Asiye Hanım ve Duygu sımsıkı sarıldılar ….Asiye Hanım hayatında ilk defa çok mutlu ve huzurluydu… Duygu’da çok mutluydu ..Öğrenciler sıraya girdiler. Duygu el salladı Asiye Hanıma ..Asiye Hanımda Duygu’ya… O günden sonra Asiye Hanım daha mutlu, neşeli ve umutluydu. Çünkü onu gerçekten çok seven biri vardı….
& Merve &
|
|
|
|