Sustuğum şeyler var. Konuşmaktan kaçtığım şeyler. Düşününce beni hüzne boğan... Ne başını, ne sonunu hatırlamak istemediğim şeyler var içimde... Eskisi gibi her ne kadar kafama takmasam da, ruhumda yara açan şeyler var. İçimde kaybolup giden insanlar var mesela. Can diyerek bağrıma bastığım, canımı yakan insanlar... Vefasızlığın resmini yüreğime kazıyan insanlar var. Hem çok sevip, hem de vazgeçmek zorunda olduğum insanlar... Her vazgeçişimde yüreğimi parça parça eden, yine de dualarımda olan insanlar. Özlediğim insanlar var... Yaşadığım her anıyı beynime mıh gibi sapladığım... Kimi zaman beni hayal kırıklığına uğratan, bazen kızdığım, bazen nefret ettiğim, bazen ise nefret etmeye bile değmeyeceğini düşündüğüm insanlar... O insanları her seferinde aklımdan silsem kalbimden silemedim. Bazen neden böyle diye kendime sorduğum anlar oldu. Cevap çoğu zaman beni tatmin etmese de duymak istediğim cevabı verdim her seferinde. Biliyordum aslında gerçek cevabın bu olmadığını.
Çünkü gerçek hep can yakardı. Oysa hangi gerçek bir yalan kadar insanın canını yakar ki şu köhne dünyada...
Kısacası ben artık hiç bir şey düşünmek istemiyorum. Sadece avaz avaz içimdekileri susmak istiyorum...
*yoksa eğilir başımız dediğimiz insanlar vardı...*
yoklar - yokuz.
paylaşım güzeldi @
[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]
Saygımla..