Dikenli ve engebeli bir arazide yürüyordum sanki.
Ayaklarım, tırnaklarım kan revan içinde..
Gözlerim kurumuş, saçlarım ağarmış, yahut nefesim çekilmiş.
Uzun uzadıya bilmediğim bir yol'du çabaladığım..
Yolun nereye gittiğini bilmeden, izini ve özünü kaybetmiş bir yolcu.


Sonra seni gördüm.
Penceremden aralandı ışığın.
Kalbim hızlandı, içine sığdıramadım.
Kaskatı kesildim.
Aklım kirpiklerinde kaldı.
Neden daha önce rastlayamadım?
Belki bir pastane çıkışında ya da bir sahil kenarında sana yalandan çarparcasına..

Parmaklarımdan üzerime sindi sıcaklığın.
Kokun saçlarımda dalgalandı..
Gördüm seni.
Nefes aldığımı hissetmeye başladım.

Öylesineydi ki..
Ben ışığın içinde karanlığa mahkum, sen o karanlığın içinde ışık gibi parlıyordun.
Belki bir güneş doğar, yaraları kabuk bağlar, yeniden doğarım derken,
Seni gördüm ayışığında..

Şimdi ne yapsam da erişsem sana?
Utanır sözlerim sana çığırmaya..
Çekinirim, incitirim belki ne bileyim?

Ne olursun bakma öyle afil afil..
Çehrende kilitli kalır bedenim.
Saçına dokunan rüzgardan dahi kıskanırım, özlerim..

Bir an kayboldun gibi, ruhum çekildi.
Göğsüm çatladı orta yerinden..
Daha adını soraramamış ve sana doğru adım atamamışken nasıl kaldırırdı bunu yüreğim?
Hıncım, hiddettim, sabrım ve selametim başaşağı hepsi dökülüverdi.
Henüz sevdiğini söylememişken ve elleri ellerine değmemişken bir insan nasıl özlemden ölebilirdi?
Daha ilk adımımda tattım bazı şeyleri..
Daha görür görmez kalbim sana geçti..

Ne olursun bakma öyle afil afil..
Çehrende kilitli kalır bedenim.
Saçına dokunan rüzgardan dahi kıskanırım, özlerim..


-Matizz