Önümden karmaşık hayatla birlikte, inanılmaz bir sıradanlık akıyor.
İnsanların, insan olmaktan uzak oluşlarını,
insanlıktan adım adım çıkışlarını izliyorum hayretle.
Bu günkü oscar ödülünü kime versem acaba?
Şunlara bak, vefasızlıktan gözleri ışıldıyor hepsinin,
- ruhları hissiz, bakışları manâsız, sanırsınız ki çıldırmışlar..
Hepsi aynı bütünün parçaları gibi birbirine benzemeye yarış etmişler sanki.
Bazı bazı, onların arasına katılmak isteği ile de dolmuyor değilim hani,
- hemen vazgeçiyorum ama.
Bu ucuz ve sıradan karmaşanın içinde hassaslığımdan nasıl da uzaklaşıyorum,
- çıldırmış olmalıyım…
Beni asıl ürküten şey,
insanların çılgınlıkları değil de,
Aynı çılgınlıklara korkunç boyutlarda takılıp kalmaları..
Düşünüyorum da,
- şimdi günü hangi kelime kurtarabilir?