Kalemimi yine aldım elime. Bakalım hangi cümleler dökülecek. Kimin yarasına tuz basicaz kimin yarışına derman olacaz. Bakalım hangi kelamlar dökülecek

Şu yaşadığımız hayata bakıyorum. Ne acılar ne kavgalar ne kıyametler kopuyor içimizde. . . Kimselere anlatamadığımız yada anlatıpta daha büyük darbeler aldığımız. Dost dediklerinizin bizi hergün nasıl yaralayıp kırıp döktüklerini izliyorum. Insanların nasıl bukadar acımasız yâda can yakıcı olmalarına şaşırıyorum.

Öyle bir an geliyorki canım ciğerim dediğimiz insanlar güvendiğimiz insanlar bizi sırtımızdan vuruyor. Bu darbeler bizde ole yaralar açıyorki . . . Bu yaralar bazen kapanmıyor. Sadece kapandı gibi yapiyoruz. Herşeyi sineye çekip yasanmamış gibi yapıyoruz. Ama bizim kalbimizde ve ruhumuza öyle büyük izler ve yaralar açıyor. Belkide bazen acılan bu yaraların kabuk tutması yerine kanayıp içindeki zehri alınmasını bilmek gerekiyor. O yaralar kanayıp içindeki zehri akıtsın ki güvensizlik yâda inançsızlık olmasın içimizde

En acısı ne biliyormusunuz ? Bize bu yaraları açanlar genelde en degerlimiz en kiymetlilerimizin olması. Belkide bu yuzd3n herşeyi sineye çekiyoruz. Kanayan yaramızı kimseye göstermiyoruz. Her aldığımız darbede biraz daha keskinlesiyoruz. Kesinleştikce hem kendi canımızı hemde çevrenizin canını yakıyoruz. Cam kıriklarindan daha keskindir ınsanların kırıkları. Kendi kırımlarımızı onaralım derken değer verdiklerimizi kırdığımızı göremiyoruz. Öyle bi an geliyorki o kırımlarımızı kendi kırımları gibi görüp tamir eden biri çıkıyor. Biz o kişinin o kırıkları onarılmasına izin verene kadar o kişiyi bir şekilde paramparça ediyoruz. Bunu yapmayın

Bırakın sizi iyileştirip mutlu etsin. Bırakın o kanayan yaralara merhem olsun ve bırakın sizi sind3n daha çok düşünsün . Bundan korkmayın. Aksine bu huzurun bu mutluluğun ve iyileşmenin tadını çıkarın