Uzun bir aradan sonra aldım kalemi elime bakalım ne cümleler birikmiş kalemimin ucunda ... Ne nameler dökülecek satırlara. Ne duygular dile gelecek cümlelerle . . .

Bazen insan cümlelere başlarken hangi konuyu yazacağını düşünmeden kalemi alıverir eline. Şimdi bende olduğu gibi. Belkide yazacak okadar çok konu olması ve bu konular arasında kaybolmamdan kaynaklı bu durum. Ama şimdi yazmaya başlayınca toplumumuzda ve kendimizde kaybetmekte olduğumuz iki konu aklıma geliyor. Bunlardan 1. Güven
2. Saygı
Bu konulardan birini seçicek olsam önceliğim sanırım saygı olurdu. Öyle bir toplum haline geldik ki artık insanların birbirine değil kendilerine bile saygısı kalmadı. Oysa ki insanlar önce kendine sonra çevresine saygı duymak zorunda yaşam içinde . . .

Eski türk örf , adet ve ananeleri nekadar güzelmiş oysaki. Insanlar mahallesindeki insanlara saygı duyar her koşulda destek olup yanında olurmuş. En önemlisi aile büyüklerine saygı ve sevgi varmış. Şimdi bakıyorum da ne aile büyüğüne nede kendine saygısı kalmamış insanlarda . . . Artık ınsanlar saygısızlığı saygı olarak görür olmuş

Ne acı ki artık yetişen gençlik herşeyi yapıp kendine kimsenin karışamayacağını düşünüyor. Kimseye hesap vermek zorunda olmadıklarını düşünüyor. Ne yazıkki bu nesili yeyistirenler aileleri ve eğitim sistemimiz ve ne acıdır ki artık saygıyı arar olduk.

Biz güzel gelenekleri olan bir toplumduk ne ara bu gelenekleri unutup böyle bir toplum olduk. Eskiyi özleyen eskiyi arayan bir toplum olduk.