Yaralar Beni
Yaralar Beni
Ne zaman hüzünle toprağa baksam
Gerçeğe döndürür, ufalar beni
Ne zaman hazanda yaprağa baksam
Maziye götürür, yaralar beni…
Bir çoban kuzuya, taş atıyorsa
Bir avcı ahdedip baş koyuyorsa
Bir yaralı ceylan, yaş döküyorsa
Yaydan çıkan her ok yaralar beni…
Arayıp bir parça nimet bulunca
Terleyip minnetle ibret karınca
Bin bir zahmet ile yola çıkınca
Onu ezen ayak yaralar beni…
Doğumda analar çekerken sancı
Yürünen adımı sayarken yolcu
Yer verilmez ise diye yabancı
Yatılmayan yatak yaralar beni…
Beslenmeye muhtaç bekleyen bebek
Öğrenmeye koşan gösteren emek
Yenilmeye gelen, dökülen yemek
Olur keskin bıçak, yaralar beni…
Yandıkça yanacak, ışık gönlümde
Andıkça anacak, ahir ömrümde
Yasin okuyacak yıldönümünde
Yok ise bir evlat yaralar beni…
Bu gönül yazacak olsa da suçu
Beyaz mıydı söyle ananın saçı
İpsiz sapsız gezen biri, bir kaçı
Ata bilmez uşak yaralar beni…
Hayatı anlamak, hayatı yazmak
Zengince yaşamak, fakire kızmak
Bululunca şaşırıp, sebepsiz azmak
Gelinen son durak yaralar beni…
Üretim yapmadan, tüketip durmak
Doğruya tapmadan, yanlışa sapmak
Hiçbir gayret yokken sahibi olmak
Toprakta yer kapmak yaralar beni…
İhanetler edip önce yurduna
Melanet sarf edip yalanlarına
Tümüyle ibretlik nutuklarına
Şaşkınlıkla bakmak yaralar beni…
Basmalı yaraya gereken tuzu
Herkesin evladı kınalı kuzu
Düğünde bayramda çalarken sazı
Her bir öksüz yürek yaralar beni…
Yeşile dönerken, bayırlar dağlar
Menekşeler güler, sümbüller ağlar
Memleket uğruna coşmuşsa çaylar
Islanan her yanak yaralar beni…
Akdeniz mavisi, inci Ege’si
Hırçın Karadeniz iri dalgası
Nokta nokta yurdun her bir bölgesi
Sokulan bir nifak yaralar beni…
Vatanım diyorken, Türkmen’i Türkü
Et tırnak değil mi, Çerkez’i Kürdü
Beraber sırtlanmış taşırken yükü
Satılmış her ahmak yaralar beni…
15.01.2008
Necati ŞİMŞEK
Ankara
________________
Hayatı ŞiiR lerle yaşarsanız, ŞiiR gibi yaşarsınız...
|