Çok uzun bir süre sonra tekrar kalemi elime alıp bisiler yazmaya karar verdim. Belkide yazmak duyguları olduğu* gibi yansıtmak olduğu icin yazıyorum. Yada ben duygularımı yazarak daha kolay anlatıyorum. Bakalim kalemimden neler dökülecek.


Insan neden en çok sevdiğini üzer kırar veya yaralar ? Insan neden sevdiğinin canını yakarken hiç düşünmez. Yada onun canını yakarken kendi canınında yanacağını fark etmez. Sevdigimiz insanları bilerek yada bilmeyerek gün içinde nekadar çok kırıp döküyoruz oysaki. Kimi zaman bir sözle kimi zaman bir davranışla . . . Oysaki onları kaybetmekten canlarını yakmaktan bukadar korkarken biz yakıyoruz onların canlarını. Biz yaralıyoruz en derinden. Peki bunu yaparken kendi canımızı hicmi düşünmüyoruz? Sanırım düşünmüyoruz. Çünkü onların canı yanarken bizim daha fazla canımız yanıyor. Belkide daha fazla nefret ediyoruz kendinizden. Ama genede istemedende olsa yapıyoruz bunu.


Sevgi duyguların en güzeli ve en derin olanı aslinda. Seven insanlar* öyle derin öyle güzel bir duyguyu yasıyorki bazen kıymetini bilemiyor insan. Hani hep söylenen bir cümle vardır. Gözyaşına kiyamam diye. Ama biz sevdiklerimize bile gözyaşı döktürebiliyoruz. Hem çok sevip hemde canını yakabiliyoruz. Bunu neden yapıyoruz ? Neden severken canımızdan öte olanların canın yakarak seviyoruz.


Sevdiginiz insanları kırıp dökmeden sevin. Sevdiğiniz insanlardan asla vazgeçmeyin. Ne olursa olsun kalbinizde duruşurunuzda hep o sevdiklerinize yaraşır şekilde olsun.


** ASLA SEVMEKTEN ve DEĞER VERMEKTEN VAZGEÇMEYİN