Kayboluyoruz
Kayıplarımız arttı...
Her dost sofrasında yaygındır eskilerin güzelliğinden bahsedilmesi. ''Eskiden mi güzeldik, eskiler mi güzeldi?''
Marifet ne güzellikte ne eskilerde. Marifet elde tutabilmekte.
En son neyi kaybettik? Ya da ilk neyi kaybettiğimizi fark ettik?
Bir şeylerin yolunda gitmediğini bir dilim karpuzun tadına bakarken anladım. Bilmem hatırlar mısınız annemiz evde bir parça karpuz dilimlediğinde ta bahçeye kadar kokusu gelirdi.
Biz iki dönem arasındaki farka şahidiz. Ya bizlerden sonrası?
Yediğimiz meyvenin, sebzenin tadını ve kokusunu kaybettik mesela..
Eskiden rengarenk kelebekler uçuşurdu sokaklarda. Şimdi bahçemizde bir kelebek görünce müzelik eser gibi hayran hayran ve heyecanla kanatlarını seyrediyorum. Oysa çocukken hepsinin peşine koştururdum. Şimdi seyredişimden incinir diye korkuyorum.
Irmağın, göğün rengi; çiçeklerin kokusu, doğa ananın keyfi kaçtı. Konuşmalar, sarılmalar, sevmeler bile suni..
En son ne zaman bir büyüğümüzün içtenlikle elini öptük? Sahi el öpen kalmış mıydı?
Kaybettik...
Kaybediyoruz...
Kayboluyoruz...
Neresinden sızlanıyorsak orasından koparıyoruz. Hiç de acımıyor, umursamıyoruz. Yine de sızlanmaya devam ediyoruz.
Yine de sızlanmaya ..
________________
En büyük kavgalarımız dudaklarımız arasında olsun hatta birbirine girsinler, ayırırsam ş*refsizim.
|