Çok teşekkür ederim, günün şiiri olarak yayınladığınız için...
Hastaneye hasta ziyareti için gittiğim bir gün, yan ranzada yalnız yatan ve ziyaretçisi gelmeyen hikaye kahramanı,
ağır hasta 65 yaşında ama çok sevdiği hayat arkadaşını kaybettikten sonra sanki bütün dünyanın dertlerini omuzlamış gibi oldukça çökmüş, çökmekle kalmamış hayata resmen küsmüş, bütün yaşadıklarına rağmen konuştuğu kişilere mütebebessim yüzünü göstermeye alışan, saygı duyulası, eli öpülesi bir ağabey, bir amcaydı...
Bayağı bir dertleştik, çocuklarından bahsetti, torunlarından bahsetti, ölümsüz saydığı aşkından bahsetti,
O kadar etkilenmiştim ki...
Hem çok üzülmüş, hem de hayretler içinde kalmıştım.
Demek ki evde yalnız kalmak, hayatta yalnız kalmak buydu...
Yerine kendimi koydum, evimi onun eviymiş gibi düşündüm ve kurguladım, bu şiir ortaya böyle çıktı...
Yazılan her şiirin mutlaka bir hikayesi vardır, dileğimiz sadece böyle acı hikayeleri değil, mutluluk fışkıran güzel hikayeleri de kaleme alıp geleceğe miras bırakmak...
Yürekten teşekkür ve selamlarımla...
