Neden bizler biten ilişkilerimiz ertesinde “bitti mi?” diye sorgulamaya devam ederiz? Neden gerçekten olan ve bitene inanmak istemeyiz? Neden o noktada takılı kalırız? Neden geleceğe yüzümüzü dönmek yerine olmuş ve işte çoktan bitmiş olanda sıkışırız? Neden bitmek kelimesi bizleri bu kadar çok korkutur? Neden bir şey son bulduğunda kendimizi, özümüzü, yaşadıklarımızı ve hatta tek başımıza yaşamak gücümüzü kaybediveririz? Söylediklerimiz “Ben şimdi nasıl yaşayacağım?” olur, neden gerçekten son bir nokta koyabilmekten bu kadar imtina ederiz?
Bu maceramızda şimdi sizinle birlikte o korktuğumuz, bir tülü kabul etmek istemediğimiz, dışarıdan belki kendimize bakabilsek “Sen ne yapıyorsun olan olmuş biten bitmiş bu kadar basit” deyip de geçivereceğimiz halimize rağmen, biz o “son” anda ne yapıyoruz? Öncelikle son tüm akışın değişmesi anlamına geliyor… Detaylıca düşündüğümüzde bir ilişkimizin son bulması demek bizim hayatımızı, belki evimizi belki işimizi belki de yaşadığımız şehri bile değiştirmemiz anlamına geliyor… Evet, bu aşamada her iki taraf da “Ben bundan sonra ne yapacağım?” düşüncesine kapılıyor… Yok diyoruz sonrasında bitemez…
Neden “bitemez” sözcüğü dökülüyor, çünkü o kişi olmadan ne olacağı gelecek günlerimiz oldukça belirsiz… Fakat bugün veya geçmişte yaşadığımız günler öyle midir? Geçmişte olanlar güzeldir (ki hatırladıklarımız özellikle böyle anlarda huzursuz geceler anlaşmazlıklar artık ilişkilerimizin yürümediği değil de daha çok o hep sevgili aşk dolu anlarımız oluverir! – akıl gerçekleri çarpıtmaya çoktan başlamıştır bile)…
Hep geçmişe kaçar kalbimiz… Bitmemeli deriz, bitemez deriz, yine de kalbimizden geçen tüm kırıklıklara, tüm yıpranmışlıklara, tüm kayboluşlara karşı o anda tutunmaya çalışırız… Bilinmeyen geleceğin “içi dışı belli olmayan” bizi nereye savuracağını bugünden göremediğimiz (ki bu ne güzel bir şanstır) akıntısına karşın zamanı durdurmak isteriz… An duracaktır ve biz o “eski” ben olarak kalmaya devam edeceğiz… Ne mi olacak? Yine aldatılmış olacağız ama ziyanı yok! Ne mi olacak yine kalbi kırılmış olacağız ama ziyanı yok! Ne mi olacak, yine saygı ve sevgi duyulmayan olacağız ama (ve ne yazık ki) ziyanı yok…
(alıntıdır)