25 Ocak 2025, 12:14
|
#1
|
|
|
Kırıp atmak...
Kırıp atmak kolay gelir insana
Bir sözü, bir anıyı, bir insanı...
Saniyeler içinde yok edersin, unutulur sanırsın.
Ama kalpte bıraktığı çatlak,
Görünmez kimselere, amaderindir,
Ve elbet bir gün, o çatlak sahibini bulur.
Hiçbir şey gerçekten yok olmaz,
Her şey bir yerlerde birikir;
Kimi zaman bir ruhta,
Kimi zaman bir kalpte,
Kimi zaman bir bedenin en narin yerinde.
Kırılanın sessiz çığlıklarıdır bunlar,
Duymazsın belki, ama hissedersin içinde...
Hissedilen bu yük,
Bir gölge gibi peşinden gelir...
Zamanla unutulur dersin,
Ama unutulanlar rüyalarında şekil bulur.
Sessiz sandığın çığlıklar,
Bir fırtına gibi kulaklarında çın çın çınlar.
Her kırık söz, her terk edilmiş anı,
Birer yankı olur, döner dolaşır...
Ve yine bir gün,
Attığını sandığın her şey,
Geri döner sahibine...
Hüzünle, pişmanlıkla, kederle,
Ve kimi zaman bir teselli umuduyla.
Ama her seferinde,
Kırılanın izi hiç silinmez yüreğinde
Çünkü kırıp atmak kolaydır,
Ama onarmak, bir ömür ister.
________________
içimde bir orman yanıyor...
|
|
|
|