Bu konu tamamen hisle alakalı benim için.Herkesle geçinebilen bir yapım yok ve hep duygularıyla hareket eden bir insan oldum.Birini sevemediysem ilk gördüğüm an o kişide kesin bir sorun çıkıyor ha tabiki yanıldığım durumlar da oluyor insanız sonuçta müneccim değiliz.İlk anda itici gelen birinin daha sonraki davranışlarını gözlemlediğimde varsa bir yanlışım özrümü de diler onu kazanmaya çalışırım.
Dediğim gibi hisler çok önemlidir benim dünyamda.Hiç konuşmadığın,tanımadığın bir insan sana yakın gelebiliyor.Nasıl?Duygudaşlık denen bir şey var.Kalbi sana yakın olanı algılıyorsun sana benzeyeni ya da ne bileyim moralin bozuk oluyor konuşmadan da seni teselli etme gücüne sahip olabiliyor ya da seni anlayıp dinleyen insana karşı bir sempati uyanıyor içinde.
Benim ortam da yoktur mesela.Yani bir insan bana yakın geldiyse sevmişimdir onu.Ortak noktalarım vardır mutlaka onunla.Aynı şeyleri beğeniriz aynı anda ya da fikirleri bir noktada örtüşüyordur benimle.Herşeyi aynı olacak diye bir kaide yok tabiki.Ufkumu da açmalı yeri geldiğinde farklı görüşleriyle.Ve en çok da güven veren insanları seviyorum çünkü arkadaşlık bunu gerektirir ve tabiki vefayı.Alış veriş değildir dostluklar benim için menfaate dayanmaz.O bana bunu aldı ben ona şunu almalıyım dostlukları,ya da sırf iyi bir konumda diye makam dostlukları bana göre değil.
Arkadaşlığımın karşılığı sadece sevgi,güven ve vefadır.
Sizler arkadaşlarınızı neye göre seçiyorsunuz?
Yazgı