Bir manzara düşünün tüm kabinlerde sular akıyor, ortalık sel olmuş, taburenin üzerindeki ‘er’ kitap okuyor. Rönesans tablosu gibi.


Askere giderken ailesi ve arkadaşları tarafından “sen herkesi suya götürür susuz getirirsin, senden korkulur” cümleleri ile bir hayli gazlanmıştım. Hayatını bir noktaya getirebilmiş, başarılı olarak tanımlanan bir insanım aynı zamanda. Askerlikte bunların hiçbirinin önemi olmamasına rağmen çok ciddi bir özgüven ve biraz da ego ile çıktım yola. Aptallık bu ya, küçük bir tatil gibi düşündüm 21 günlük süreci, yanıma cep kitapları aldım. Kışlanın ağaçlarının altında okumak için. Bok okursun sen o kitapları diyen de olmadı tuhaftır ki. Komutanlar ve dahil tüm erler benim gibi adamları sevmez. Nitekim beni de sevemediler. İlk iki günün sonunda beni ezmeye and içtiklerini düşünüyorum. Tuvalet ve banyoları yıkama emri geldi. Yine benim gibi sevilmeyen bir erle birlikte o leş tuvaletleri ve banyoyu yıkayacaktım. Oysa benim aklım okuyamadığım o kitaplardaydı. Ne yapsam nasıl bu işten yırtsam diye düşünürken “sen git dinlen, ben hallederim, severim bu işleri” diye yanımdaki elemanı yolladım. O an beynimde yanan ampülle tüm kabinlerin suyunu açtım. Mis gibi temizlik işte. Kendime küçük bir göl yarattım ve oturduğum taburede o cep kitabını okumaya başladım. Yaklaşık bir saat şehirdeki tüm barajı tüketmemiş olma umuduyla sular aktı aktı aktı... Sonrası ‘askeeeeer!’ diye bir ses. Bir manzara düşünün tüm kabinlerde sular akıyor, ortalık sel olmuş, taburenin üzerindeki ‘er’ kitap okuyor. Rönesans tablosu gibi. Meğer duşların altında bir komutanın odası varmış. Adamın suratına şıp şıp şıp sular damlamış ben kitap keyfi yaparken. Sonrası banyonun her bir köşesini diş fırçası ile fırçalamamdı ve beş dakika oturamadığım bir 15 gün. Öyle bir yer ki aklına falan güvenmesin kimse. Bknz: ben ve özgüvenimin başıma açtıkları.
Yazan: Hakan Atak