5 Nisan Kararlarının Stratejisi
Ekonomik kalkınma politikaları ölçü ve süreç bakımından iki grupta incelenir. Aşamalı (Tedrici) ve Soğuk Hindi (Şok Tedavi) olarak adlandırılan politikalardan Aşamalı politika ekonomi üzerine alınan kararlarda ölçülü ve stabil olmayı amaçlarken Soğuk Hindi politikası halkın enflasyon ve ekonomik refah beklentisini ani bir biçimde düşürmeye yöneliktir. 5 Nisan Kararları içerisinde de başvurulan bu yöntem, ekonomi üzerindeki dengesizlikten kurtulmak için uygun bir yol olarak görülmüştür.
İstikrar programları kendi içerisinde Ortodoks ve Heterodoks olarak da ayrılmaktadır. Ortodoks politikalar, yazılı para stoku ve kredi değerlerinin kontrol altında tutulduğu politikalardır. Ortodoks politikaların hedefi ekonomide dış dengeyi sağlamak ve enflasyon oranlarını stabil ve hızlı bir şekilde düşürmektir. Heterodoks politikalar ise Ortodoks politikalar ile benzer olarak enflasyon yüzdelerini düşürmeyi amaçlar ancak bu durumun istihdam ve ekonomik uygulamalar aleyhine olmasından kaçınır.
5 Nisan Kararları’nın stratejisi incelendiğinde alınan kararlardan kısa vadeli olanların “Şok Ortodoks” özelliği taşırken orta-uzun vadeli kararların “Aşamalı Heterodoks” yöntemine uygun olduğu görülür. Şok Ortodoks politikası doğrultusunda;

1. Kuruluşların sahip olduğu varlığın nakde dönüşmesi sırasındaki fazlalığı azaltmak amacıyla faizlerde artışa gidilmesi

2. Kamu giderlerinin %30 oranında azaltılması

3. Türkiye Cumhuriyeti Merkez Bankası içerisindeki para stokunu kontrol altında tutabilmek amacıyla Merkez Bankası’nın bankalar tarafından kabul edilen mevduatlara karşı kasalarında tutmasını zorunlu kıldığı fonlar üzerinde yeni düzenlemeler yapılması

4. Vergiler üzerinde düzenlemeler yapılması ve vergi oranlarında artışa gidilmesi uygulamalarına başvurulmuştur.

Stand-By Anlaşması
Stand-by anlaşması, Uluslararası Para Fonu(IMF)’nin belirlediği politikalar bütününün 12 ila 18 aylık bir süreçte uygulanması sonucu uygulayan ülkeye sağladığı maddi destek, kredi, olarak tanımlanabilir. Bu kredi, destek sağlanan ülkenin karşı karşıya kaldığı ekonomik krizin boyutuna göre değişebilmektedir. Öyle ki 12-18 ay olarak belirtilen sürenin 3 yıla çıkması da olası bir durumdur. Uluslararası Para Fonu’nun belirlediği kurallara göre, destek sağlanacak üye ülke bir sene içerisinde Uluslararası Para Fonu kasasındaki destek bütçesinin en fazla %65’lik kısmını kullanabilmektedir. Türkiye için belirlenmiş üst sınır 580 milyon dolar olmuştur. Stand-by anlaşmasının uygulanabilmesi için aday ülkenin fiyat, yatırım ve döviz değerleri gibi katı tedbirler içeren “niyet mektubu”nu Uluslararası Para Fonu’na göndermesi gerekmektedir.

5 Nisan Kararları sonrasında Türkiye, 9 Temmuz 1994 tarihinde Uluslararası Para Fonu ile bir stand-by anlaşması imzalamıştır. 14 aylık bir süreci kapsayan anlaşmada 742 milyon dolar değerinde destek alınmış, bu tutarın 225 milyon dolarını hemen kullanırken geri kalan kısmını da 1994 yılı içerisinde kullanılmak için ayrılmıştır.

Türkiye’nin Uluslararası Para Fonu’na 27 Mayıs 1994 tarihinde bir niyet mektubu göndermiştir. Mektubun makro ekonomik amaçlarına göre sene bitiminde enflasyon oranı %111, dolar 38000 TL, döviz ihtiyatı 1 milyon dolar, dışsatım 17,5 milyon dolar yükseliş gösterecek, dış ticaret açığı 300.000 dolar ekstra çıkarak ve senelik gelir-gider değerlerinin tümü 103 trilyon TL değerinde stabil kalacaktır.

Alıntı.