21'inci yüzyıl Türkiyesi lügatında kendisine yer bulan "adamlık" kavramı, bireyin kendisine atfettiği bir unvandır. "Ben adamım" diyen herkes adamlık unvanını elde edemez. Fakat gerekli adamlık kriterlerini sağlayan kişi, belli bir süre sonra "adamlık" statüsü kazanabilir. Adamlık hakları devredilemez, adamlık soyaçekim özelliği gösterebilir, adamlık statüsündeki bireyler ne olursa olsun bu statüyü kaybetmez. Kaybetmemelerinin nedeni de kendilerini "ben adamım" diyerek savunmalarıdır.
"Sen adam mısın?" gibi karşısındaki kişinin sosyal durumunu ve SGK priminin adamlık statüsünde yatırılıp yatırılmadığını sorgulama amaçlı soruları tartışma sırasında karşısındaki kişiye sorma becerileri de oldukça yüksektir ve adam olanların tartıştığı kimse adam değildir. Adam olsa adamla tartışmaz, kavga etmez, bir adama karşı haklarını savunmaz, bedensel ve ruhsal bütünlüğünü bir adama karşı korumayıp büsbütün adama teslim olurdu. Adamlar adamdır, adam olmayanlar adam değildir.
Adamlık ve adam olma durumu, erkek bilincinin en yüksek noktaya ulaşarak kendini var etmesidir. Nietzsche'nin "übermensch" kavramıyla hiç de alakası olmamakla birlikte adamlık, bir üst erkeklik halidir. Herkes adam olamaz.
Günümüz terminolojisinde adamlık kavramı ve bu kavramın içini doldurarak "adam" unvanını kendine yakıştıran kimseler, oldukça delikanlı bireylerdir ve ne yaparlarsa yapsınlar asla delikanlılıklarından taviz vermeyecekleri gibi haksız da değillerdir. Zira adamlık, doğru ve yanlış gibi kavramları, toplumsal normların dışında inceleyerek yeniden yaratır. Bir "adam"ın doğrusu, adam olmayanların doğrusuyla kesişmek zorunda değildir.
Evrensel iyi-kötü ve doğru-yanlış algıları, adamlara işlemez. Onların yaptıkları her şey doğru, yapılmasını doğru bulmadıkları her şey de -eşyanın tabiatı gereği- yanlıştır. Yineliyorum, adamlar adamdır, adam olmayanlar adam değildir.