Bir ilkbahar sabahıydi. Güneş, pirl pirıl altın ışıklarını yer yüzüne yolluyordu.
Bu ışınları gören kozalardan o sabah beyaz bir kelebek çıktı. Çok
büyük ve tül gibi ince bembeyaz kanatları vardı. Birden kendini bir bahçenin
çiçekleri arasında buldu. Önce keșif uçuşuna çıkıp bahçeyi dolaştı. Sonra
dinlenmek için kırmiz bir güle kondu.
Dinlenirken, kanatlarını dikleştirip birleştirmişti. Etrafina baktı.
Doyasıya yeșilliğe daldı saatlerce seyretti..
Dinlenmişti. Şimdi dolaşma vaktiydi, yaşamalıydı, önünde uzun
zamanı vardı. Ağaçlara uçtu. Çiçeklere kondu. Mutluydu, özgürdü.
Herkes ona bakıp "ne güzel" diyordu. Akşama kadar çiçekten çiçeğe,
daldan dala uçup durdu. Güneş batarken bir garip his kapladı içini, artk
öğrenmişti.
Sadece bir günlük olan ömrü bitmişti. Son bir kez etrafina baktı.
Batan güneșe daldı. Ve bir daha hiç uyanmadı...


HAYATA DOKUNAN HİKAYELER
Ahmet Türkan