|
|
07 Mart 2022, 10:33
|
#1 |
  |
Kendime hoş geldim..
[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]
Sevgili günlük Bugünün tarihi 26/08/1989 yani düğümüze bir gün kala, heyecandan kalbim duracak gibi oluyor, çok mutluyum bir insan bundan daha fazla mutlu olabilir mi? Bu mutluluğu tarif edemiyorum. Ama bir yandan da ara ara vuran bir iç sıkıntısı yokluyor beni. Sanki birşeyler ters gidecek ve düğünümüz olmayacak. Öyle birşey olursa ben yaşayamam ki. Ben "onsuz" nefes alamam. "Onu" o kadar çok seviyorum ki "ailemi" bile karşıma aldım. "Ailem" okulum bitmeden beni evlendirmek istemiyor. Okulum bitmiş olsa bile "cem'le olmama onay vermiyorlar "Cem'i hiç bir zaman sevmediler. Ama onlarda biliyor aşkın gözü kördür. Ne olursa olsun onunla evlenmek istediğimi bildikleri için bana destek oluyorlar. *** 27/08/1989 sabah alarmın sesiyle uyanıp hemen telefonuma baktım "cem"den günaydın mesajı yoktu. Bunun için ona küsecek değildim ya, ben yazarım. -günaydın müstakbel eşim (: +Günaydın - akşamı sabırsızlıkla bekliyorum +Bende. -ben hazırlanıp kuaföre geçeceğim orda görüşürüz, seni seviyorum. +Tamam Neden bu kadar soğuk davranıyordu? Anlam veremedim, evlilik psikolojisi sanırım bende korkuyorum onu anlıyorum... Elimi yüzümü yıkayıp kahvaltıya indiğimde herkesin üzgün olduğunu gördüm ve görmezden gelerek mutlu bir şekilde konuşmaya başladım. -hemen kahvaltıyı yapıp çıkmamız lazım geç kalıyoruz. +Tamam kızım doyur karnını çıkalım. Evden çıkıp kuaföre geldik 2 3 saat süren makyajdan sonra ben hazırım. "Cem" bu saate kadar hiç aramamıştı. Ben onu arayıp bizi almasını söyleyeyim. "Aranıyor" "Hat meşgul" İşi var sanırım döner birazdan anneciğim. "Bir yeni bildirim" "ezgi" ben herşey için özür dilerim ama ben yapamayacağım, evlilik bana göre değil. Hoşçakal... O an kalbimin tam orta yerinde kocaman bir boşluk oluştu ve aldığım her Yeni nefes, o boşluğun canımı yakarak daha da büyümesine sebep oluyor. Bu acıya nasıl dayanacağım? Kendine gel "ezgi" Neden ısrarla beni boğmak isteyen okyanusun dibinde süzülüyorum? Kendime değer vermek için daha kaç kişinin bana,beni değersiz hissettirmesi gerekiyor? İleride aklıma bile gelmeyecek durumları niye bu kadar dert ediyorum, insanları çok fazla barındırmamam gerekiyor düşüncelerimde. Evet yapılan yanlışlar var hazmedilmesi zor şeyler yaşamış olabilirim ama, bak hala nefes alıyorum ve hiçbir şey için geç değil. Hayatımın altüst olduğunu düşünüyorum ama nerden belli altının üstünden daha güzel olmadığı? *** Tam tamına 8 ay geçmişti, 8 ayda inanılmaz değişimler yaşıyorum önceden duygusal bir insansam artık tamamen mantıksal yaklaşıyorum. İnsan neden yaşardı? Hayatı yaşanılır kılan şey neydi? Sağlıklı bir birey; yediği önünde yemediği arkasında denilecek kadar tok; iyi ebeveynlere ve arkadaşlara sahip gerçek aşkı bulmuş olduğumuzda mı hayatın yaşanılabilir kalabileceğine inandık? Sağlıklı olmasa bile mutlu, yalnızca nefes aldığı için minnettar olan bir insan olamaz mıydı? Bir insanın yaşadığı hayattan zevk alabilmesi için en ufak bir derdinin bile olmaması mı gerekirdi? Gözlerimi açtığımda bu düşüncelerin beni ezdiğini düşünerek kafam dağılsın diye kitap okumaya başladım. kitapta şöyle bir yazı gördüm: insanların seni değiştirmesine izin verme. Başkası seni sevecek diye hiç sevmediğin şeyleri yapma. Saçını değiştirme, gülüşünü değiştirme, en önemlisi düşüncelerini değiştirme. Sen en çok kendinken güzelsin. bırak sevmek isteyen seni kusurlarınla sevsin. Bu yazıyı okuduğumda aklıma "Cem"le olan süreçteki yaşantımı düşündüm, "Cem" beni gerçekten çok değiştirmişti, ben üniversiteyi onunla evlenmek için bırakmıştım oysa ki bu benim hayatımdı ve hedeflerim vardı. Yaşam tarzlarımız farklı olduğu için hep ona ayak uyduran bendim, her zaman alttan alan, üzülen bendim. Bazı şeylerin olmaması olmasından daha iyidir. *** 3 yıl sonra Üniversiteyi bitirdikten sonra tüm sınavlara girip atanmayı başardım. Bugün her zaman öğrenci olarak gittiğim okula "öğretmen" olarak gideceğim. Hayatıma yepyeni başlangıçlar yaptım 3 yıl önceye göre çok daha aklı başında bir insan haline geldim. Unutmayın bu hayat sizin. Sizin verdiğiniz sürece insanlar sizin hayatınızda olur, siz izin verdiğiniz sürece sizi incitip üzebilirler. Bu tarz insanları kaybetmekten korkmayın, Korkmayın çünkü zaten sizin hayatınızda değiller, biz onların hayatındayız. onların istediği gibi yaşayıp onlar istediği sürece yanındayız.geç olmadan kendi hayatımıza dönelim. Ben öyle yaptım. Benim hayatımda bana yön veren insanları hayatımdan çıkardım belki o beni terk etmeseydi Ben çıkarmayacaktım. Hayatımdan Şimdi iyi bir meslek sahibi iyi bir düşünür, iyi bir insan oldum belki onunla olsaydım böyle bir insan olamayacaktım. Beni terk ederek bana benliğimi verdiği için ona teşekkürlerimi sunuyorum.. "Cem" ise Bir başkasıyla evlenmiş, işyeri iflas etmiş. Aile hayatı, işyeri tamamen bitmiş.. uzun lafın kısası herkes yaşattığını yaşayacak! çünkü ilahi adaletin güzelliği süslüyor gecelerimizi. Bir başkasını ağlatanların boğazına hıçkırıklar takılacak elbette. Hani bir söz vardır ya sen unutursan Allah unutmaz, yarına bırakır yanına bırakmaz. Mesela artık mutsuz uyanmıyorum Ben. boğazıma dizilmiyor her Lokmam, kabullendim evvela; bazı kalplerde aşk aranmazmış, güçleniyor muyum yoksa gittikçe gidiyor muyum kalbinden onu da bilmiyorum. Bilinmezlikler ortasında boğuşmak değiştiriyor insanı. bir kaktüsün bile çiçeği var da senin bir kalbin yokmuş. Anlam yüklediğim güzelliklerini izliyorum uzaktan nasılda çirkinler... Nasıl da güzel bakmışım meğer sana? güzel olan sen değilmişsin benim bakışlarımmış... *** 4 yıl sonra aşka yeni yelken açtım Sanki daha önce böyle sevmemiştim. "Cem" le olan sevgimi kıyasladığımda "cem"i sadece beden olarak sevmişim.. insan insan'ın ruhunu sevmeliymiş meğer. O da benim gibi öğretmendi. Onunla tanıştığım günden sonra kimse onun gibi değerli hissettirmiyordu. Evleneli tam 2 yıl oluyor ama aşkımız, heyecanımız, tutkumuz hiç bitmiyor sanki. Her yeni gün birbirimizden yeni şeyler öğreniyoruz. Ve Allah nasip ederse bir prensesimiz dünyaya gelicek... Velhasıl kelam hikayesi mutlu biten daima üzülen insanlardan ibaret.. bazen hiç birşeyin düzelmeyeceğini düşünürüz. Bu acı geçmez deriz ama öyle bir geçer ki o acıyı yaşadığımız için şükreder hale geliriz... Pes etmek yok, yarının bize neler getireceğini bilemeyiz. Bu yüzden yarınlara küsmeyelim. Elbette düşeceğiz, düşeceğiz ki kalktığımızda daha sağlam adımlar atabilelim... Ben yeniden KENDİME HOŞ GELDİM... |
|
|
| Şu anda bu konuyu görüntüleyen etkin kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 ziyaretçi) | |
|
|
Normal
