Düştü gecelerime bir kez daha hazan
Gelme artık
İstemem...
Bırak düşsün yapraklar
Dayanamayıp kahırlarına ayazların...
Alıştım ıssızlıklara terkettiğim üşümelerime
Gelme artık gayrı, istemem...
Korkutmuyor karanlıkların, fırtınaların
Değil eskisi gibi kahırlı yalnızlıklarım...
İstemiyor sevdaları, aşkları
İstemiyor hasretleri
İstemiyor yazmak işte, kalemim
Bırakıp gittikten sonra sen gecemi, gündüzümü
Sayfalarımı birer birer yırtıp, ateşlerine attım...

Gelme artık
Yeniden yürümeye yolları, patikaları
Ben, gezmelere sensiz de alıştım...
Hüznümün, yüzümden okunduğunu söylese de kelebekler
Ve aksa da gözlerimden oluk oluk yaşlar
Ben, zaten nicedir sensizliği kanıksadım...
Sabahını, geceni al da git, hadi durma
Üzülme, bırak beni, bırak yalnız başıma
Işığını da, karanlığını da götür istersen yanında
Ben, yazını da kışını da, doya doya yaşadım...
Bir müzik işittigimde tenhalarda uzaktan
Pır pır eder, heyecanlanırdı da kalbim
Bilmezdi kimseler hali pür melalimi
Bir an seni, yanı başımda sanırdım
Bir an sanki bülbül gibi, yüreğime şakırdın...
Biliyorum yoksun, olmayacaksın da artık
Şöyle bir titrese de sensizlikte biçare bedenim
Ben seni ağıt ağıt, turnalarıma, göçlerime yaktım
Ben seni, yangın yangın, yüreğime sakladım...

Gelme artık
Yok aram rüzgarlarla...
Seni, sonbaharlarına
Kendimi ayazlara, yarlara bıraktım...
Çıkmıyorum artık, şemsiyesiz, deli gibi yağan yağmurların altına
Gönlümü kurak toprakların yarıklarına, ıssızlıklara, çöllere attım...
Yalanmış her şeyi sahiden, bu kahrolası alemin
Bitermiş sayfaları gizliden gizliye, takvimlerin
Ve eskirmiş yüzü, sömürülen ömürlerin
Senmişsin bana, tatlı bir zehir olup unutturan ölümü, anladım
Senmişsin bana, faniliği ebediyet zannettiren, çok geç anladım...
Gelme artık, çıkamam yoluna
Gelme artık, yazıma, kışıma
Yolum çileli
Yolum dikenli
Gelme artık, dayanamazsın bana
Ben, kendimi, ebediyete, Rabbime adadım...
Kenan Faik