Bir papatya tarlası düşün... İlkbahar ayı... Ve sen, onun yanından geçen
yolda yürüyorsun... Ve o papatya tarlasinda bir papatya dikkatini çeker...
Binlercesinden birisidir ama sen, onun yanina gidersin... Onda seni çeken bir
şeyler vardir... O papatyayi oldugu yerden koparirsin... Sadece senin olsun
istersin, sadece senin.. Öleceğini düşünmeden. Ve gidersin o tarladan...
İçindeki şiddetin durduramadığı bir bencillik ama bir o kadar güzel ve hapsedici. İşte bu TUTKU...

Yine o tarlanın kenarındaki yolda yürüyorsundur.. Yine milyonlarcası arasında
bir tanesi seni çeker... Yaklaşırsın, yanına gidersin o papatyanın... Gözlerin
başkasını görmez olur o an. Onun için herşeyi yapmak istersin... Dokunmak
istersin... Dokunamazsin, orda, onunla ölmek istersin. Ama birden hafif bir
rüzgar eser ve bir başka güzel çiçek kokusu gelir burnuna... Dayanamazsın
onun kokusuna... Unutturur herseyi bir anda ve o kokunun geldiği yöne gidersin... O papatya orda kalmıştır, yüreğinin bir kenarinda... Paylaşılmamıştır
bir çok sey... Unutulmaz belki ama geri de dönülmez ona... İşte bu AŞK...

Yine o yoldasın... Papatya tarlasının yanından geçen... Ve yine bir papatya...
Milyonlarcasının içinde seni çeker... Gidersin yanına... Orada kalakalırsın...
O hiç ölmesin diye her şeyi yaparsın... Tüm gücünle onunla olmak istersin...
Oradan seni koparacak hiç bir güç olmadığına inanırsın...
Ve orada onunla ölene kadar birlikte kalırsın... İşte bu da SEVGİ...