Ömrümce biriktirdiğim gülüşleri getirdim sana,
belki içini ısıtır diye.
Sonra sesimi taşıdım kendi sessizliğime,
haykırış oldum her şafakta,
belki sesimi uzaklarda bir dost duyar,
soluğunu soluğuma katar diye.
Darmadağın bırakılıp bütün düşlerin
terk edildiği günlerden geldim.
Soğuk zamanlardı,
ıssızdı bütün yürekler
ve nedense akşamları açılmıyordu
hiçbir kapı.
Soğuk zamanlardı,
yanılgılar yenilgi sayılıp
unutulmuştu bütün sıcak iklimler
ve bulutlar sessizce sürüklenip gitmişti
bilinmezliklere.
Tarih bir serüvencinin peşine takılıp gitmişti.
Yalnızdık işte,
kimsesiz sayılırdık,
tanımıyordu aynalar yüzümüzü,
ellerimiz soğumuş,
unutmuştu tenimizin sıcaklığını.
Solmuştu duvardaki resmin,
anılar solmuştu.
Yanılgılar ve
yalnızlıklar iklimindeydik.
Acılar çoğalmıştı düşlerimizde.
Kedere bulanmıştı hayat.
Doğan güneşe yetişemiyor,
karanlıktan korkuyorduk.
Unutmuştuk bütün arkadaşlarımızı,
zafer halaylarını,
umudu unutmuştuk.
Cenazeler
sessizice gömülüyordu mezarlıklarda,
her ölüm kendi ölümümüz gibi
daha bir korkutuyordu bedenlerimizi.
Arka mahallelerden geçmiyorduk artık,
ışıklı caddelerde nefes tüketiyorduk.
Karanlıktı bütün günler,
karanlıktı içimiz,
korku bir veba gibi sarmıştı her yerimizi,
duymuyordu kulaklarımız,
gözlerimiz görmüyordu.
Ey hayat!
Çürütüyordu bizi her günün.
Sonra bir gün;
en karanlık kuytudan,
en yalnız yüreklerden,
işkenceli günlerden,
sorgulamalardan bir ışık yandı.
Işık o kadar güçlü, o kadar inançlıydı ki,
bütün gözeneklerden geçti,
kapı aralıklarından,
anahtar deliklerinden geçti.
Yayıldı bütün karanlık sokaklara,
çamurlu yollara,
yalnızlıklara ve yaralanmış yüreklere.
Hayata filizlendi ışık,
yılmadı hiçbir rüzgarda,
eğmedi başını fırtınalarda,
her gün,
her saniye
daha çok sarıldı köklerine, derinlere indi ışık,
ışık tutundu hayata.
O vakit anladım,
sevdalanmak kolay değil,
sevda çekmek,
yürek koymak,
bir ömür vermek kolay değil.
Kolay değil elbette
karanlığın içinde aydınlığa gebe kalmak
ve doğurmak aydınlığı kendi içinde
ve büyütmek özenle,
doğruyu seçmek.
Büyüdü ışık, yeniden büyüttü hayatı.
Aile oldu ışık,
sıcaklığı sardı bütün yürekleri.
Artık karanlığın korkusuydu,
Sönmüyordu ışık,
her ölümde daha öfkeli,
daha inançlı yanıyordu ışık.
Işık sarıyordu yeni yaşamları,
karanlığın korkusunu yeniyor,
umuda koşuyordu ışık.
Işık, ailemizdi işte
ışık, hayatımızın solmayan yüzü,
umudun taşıyıcı,
zaferin müjdeleyicisiydi ışık.