Öyle günler oluyorki hayatımda
Kendimi yapa yalnız hissediyorum
İçim yanar ,içime ağlarım içim çatlar
Yüreğimi Dağlar umutlarımı parcalarım

Sonra sabret derim
Her kışın sonu yazdır mutlaka
Yeni umutlara bağlanırım öyle
Gülümserim insanlara dertlenmem
Oysa dertlerimle ben bile başedemem

Uykusuz sancılı geceler bilirim ben
Karanlığın ortasında göz yaşlarımla
Kendi kendime teseli verdiğim çok oldu
Bir insan kendi yarasına
Ne kadar derman olabilirse o kadar işte

Savaş sonrası savaş meydanı gibi kalbim
Okadar darbe aldı ki hayallerim
Kendimden başkasına şimdi nasıl güvenirim
İyi ve kötüyü öğrendim öğrenmesinede
Bu kadar kırgınlıkla bir başkasını
Ben nasıl mutlu edeyim
Kendi yarınlarımdan vazgeçmişken
Bir başkasına ben nasıl umut olayım

Bazen canım yansada tutunacak bir dalımın
Olmadığını biliyorum
Geçmişimden bana miras kalan yalnızlıkla yaşıyorum
Kimseye sitem etmiyorum
Kimseden birşeyde beklemiyorum
Hayatın kirli oyunlarıyla yaşıyorum
Ben mutluluktan el çekmişken
Bir başkasına ne diye umutlandırayım
Ben bir başkasını nasıl mutlu edeyim