10 lu yaşların başında tanıştım Ankara ile.Büyüleyci ve etileyciydi.Korkutucuydu aynı zamanda 10 yaşındaki bir çocuk için.Sırasıyla yükleselen büyük heybetli binalar,takım elbiseli, kravatlı ve göbekli insanlar bunun dışında varoş taşra ama bi okadarda sıcak sevgi dolu hayatın gerçeklerinin insanın yüzüne buz gibi çarptığı gecekondu mahalleleri...

Coğrafi konumu nedeni ile bir kaç uygarlığa başkentlik yapmış,karasal iklime sahip,yaklaşık 6 milyon insanın yaşadığı bir şehirdir Ankara. Ve canım TÜRKİYEMİN de başkentidir.

Derken..!
Isınmaya başladık birbirimize.Temizdi insanları buram buram anadolu kokan evleri,sokakları,insanları,rengarenk gözlü beyaz meşhur kedileri,tepelerin yamaçlarında otlayan keçileri,Kızılayı,Ulusu;

Boş yerleri dolduralım diyen diye ısrarla bağıran dolmuş şoförleri(ben o boş yeri hiç görmedim ) Tıklım tıklım dolu ama asla vazgeçilmeyen halk otobüsleri,Seymenler, Ankamallı,gordionu,optimumu yavaş yavaş sevmeye başladık birbirimizi.

Canım sıkılır bazen Olgunlardan yürümeye başlarım bir başıma Konur,Karanfil,kızılırmak derken kızlaydayım.Dumanlıysa kafam sakaryaya inerim bir iki bira yada bir kaç duble rakı canım ne isterse o an.Bırakırım hüzünleri efkarları derdi ve tüm sıkıntıları Ankaranın üstüne.Bazen çayyoluna inerim kömür ateşinde bir fincan Türk kahvesi içmek için.Bu kahvenin tadı yok çünkü başka bir yerde.Arada bir gölbaşına giderim göl manzaları bir bardak çay için.Bayramlarda toplanırız abilerim kuzenler yeğenler gece yarısı basar gideriz incek'e Paintball oynamaya.


17 18 yıllık Ankaralıyım artık.Ve aşığım artık Ankaraya.Türkiyemin yüzde 60 ından fazlasını gezdim.Bir kaçtanede yurt dışı.Ama hiç biri Ankara gibi sarmadı beni Hiç biri sahiplenmedi.Yada ben ısınamadım onlara.Uzun lafın kısası;
SOKAKLARININ SONU DENİZE ÇIKMASADA SEVİYORUM SENİ ANKARA.