Kalp ağrısına etkili bir ilaç neden yapamamış yıllardır uzmanlar.Niye tek bir ilacı yok bu meretin.

Kemiği bile yokken nasıl defalarca ve defalarca kırılabilirmiş ?

Üstelik alçı da tutmuyor kalp kırığını.En derin yaraları üzerinde taşıyıp da yorulduğunda dinlenecek bir durağı da yoksa hani az da olsa nefes alacak bir soluk..Yok mu?

Hani ya kalpten konuştuğunda derler ya yüreğini ortaya koyduğunda duyan da mı yok? Yüreğin elleri var ama tutanı da mı yok? Kalp ağladığında gözyaşını sileni de mi yok? Sahi görünmez midir nedir? Niye kimse işitmiyor ,görmüyor?

Kendi sesini çığlık çığlığa bastırmaya çalışırken ,avaz avaz susarken insan gariptir ki kendinden başkası onu duymuyor.

Yok kimsesi kimsenin bu hayatta.Herkes yalnız.Yapayalnız.
Bazıları farkında ,kendine sarılıp kurtulmuş yalnızlıktan.Bazıları başkasında aramış yalnızlığın çaresini daha çaresiz kalmış.Dermansız dert dedikleri..Kimi çivisini sökmüş çivisiyle kimi hala biçare.
Ne duyan var ne gören,ne anlayan var ne bilen..Zaman demişler ilacına büyükler..Zamanla neler geçmedi ki? Ne çok şey geçmedi de birikti zamanla? Zamana bırakmak dedikleri var bir de oysa zamanla bırakmamayı öğrenmiş yüreklere ne büyük haksızlık.

Bitmiş sevgilerin,saygıların,umutların ardından ne çok sürüklemiş hayat bizi..Her sığındığımız umudu ne çok almış elimizden acımasızca.Durum böyle olunca heves de kalmıyor insanda,gelecek güzel günlere olan inanç da ,umut da..
İki artı iki dört ediyor da iki insan bir kalp edemiyor işte bazen.Sonrası.. Pişmanlık mı olur ardına baktığında tek damla gözyaşı mı süzülür yanaklarına yoksa deliliğe vurup işi konar mı daldan dala bilinmez.Herkesin acısı da kendine büyük zaten.Herkesin dermanı da başka başka naparsın hayat işte.Kızamazsın da hesap da soramazsın iş işten geçtikten sonra..

En iyisi sığınmak bir ömür boyu şarkılara,şiirlere,kitaplara..Ne demişti şair "İnsan artık tutunamıyor insana."