Geceleri uyuyamayan insanların gündüzlere sığmayacak acıları vardır derler. Oysa ben acıyı geçtim. Sadece arada bir gecenin karanlığı içeri giriyor penceremden. Gönül kapımı sıkı sıkı kapatıyorum girmesin en ufak bir rüzgar diye. Duygularım bu kadar durağanlaşmışken ufacık bir esinti dahi gelmesin bilinmeyen iklimlerden. Zaten olsa olsa tülümü kıpırdatır en fazla..

Kendi ışıklarımı kapatmıştım evvel zaman önce. Şimdilerde ateş böceklerini hayal ediyorum olmadı yakıyorum bütün ışıkları bir bir. Bazen karanlık da farketmiyor aydınlık da. Gözlerini kapattığında herkes aynı dünyada nasılsa. Belki de bu yüzden direniyorum uykuya bu saatlerde. Benim dünyam başka çünkü bambaşka.

İnsan bir takım yanlışlara düşünce duvarlar örüyor önüne, uzun uzun setler çekiyor, tel örgülerle kaplıyor her yanını. Kimsenin bir acı sözü dokunmasın istiyor yüreğine. Hassasiyetten anlamıyor insanoğlu. Gerçi neyden anlıyorlar ki aman..

Çocukken de sarılıp uyuduğum bir oyuncağım olmadı benim. Ne zaman üzülsem kendime sarılırdım. Çocukluğumdaki gibi ağlayarak uyumayı bile özledim.

Direniyorum hayata ;denizin ortasında su almaya başlamış bir bot gibi bazen, bazen de kahramanı oluyorum kendimin boğulmaktan kurtarıyorum kendimi bir sıcak gülüşle.Güzel gülerim vesselam.

Çok gülme çok ağlarsınlı cümlelere inanmıyorum da artık. Hiç bir şey olmazsa hayalini kuruyorum mutluluğun bir süre sonra gülmeye başlıyorum. Mutlu olabilmek için beklemiyorum. Bir küçücük ansa o, peşinden gidiyorum.

Çok ağladım, çok yoruldum duygularımı en uçlarda yaşadım belki de. Ama nedense gülünce aşırı geliyor bazen. Çok mutlu olunca bile hüzün oturuyor yüreğime. Gülmeye alışıyorum bugünlerde. Kendi kendimle verdiğim mücadeleden zaferle kalkıyorum kim bilir.

Ufak bir dost selamı, minicik bir tebessüm, küçük bir tatlı söz mutlu etmeye yeter bir insanı. Ben artık mutlu olacağım ,arada bir olur öyle hüzün gelir konaklar ve gider.Bundan sonra kalbimde acıya ayırdığım yer misafirlikten öte değil. Ev sahibim mutluluk. Kirası da hiç ucuz değil!

Hayattan çok şey öğrendim.Gerçekler kadar acıymış hayat. Ama her bir güzel anı ile tamamlıyormuş kendini.En soğuk günlerin ardından en güzel çiçeklerin açması gibi.