Insan kırıldıkça yalnızlaşır..

Sanırım fazla kırıldık, bu kadar yalnızlık çok fazla değil mi bize? Hayatta bizi en çok yanıltan şey hep sevdiğimiz insanlar oldu, en güvendiklerimiz, inandıklarımız, dayanağımız belki, belki de umudumuz..

Bir insana yüklenebilecek ne kadar anlam varsa yükledik onlara.. Kalbimize ateş açan o silahı, biz kelime kelime doldurup verdik ellerine...Onlar da kelime kelime vurdular bizi, en incitici olanlarıyla elbette. Ağır hasar aldık ve yenilgilerimizin hepsi de yine sevdiklerimize karşı oldu.

Sessizleştik ve bu gittikçe daha derin bir hâl aldı.Derin insanlar olduk sonra.. Derin insan.. Ne büyük sıfat ama.. Delik deşik edilmenin de karşılığı bu olmuş işte lügatlarda.

Kırılıp da sadece kendine batan, kendini kanatan, kendini yalnızlaştıran insanlar olup çıkmışız. Kimseye zararımız yokken kendimizle hiç kapanmamış hesabımız.

İçimizde paramparça olan, canımızı yakan her şeye karşı sessiz kalıp, sesimizin her bir teliyle , yüreğimizi damla damla kanatan o derin oyukları açmışız.

Defalarca sınandığımız yerden sınanmışız da meğer hiç mi hiç akıllanmamışız.