Söz uçar mı yazı kalır mı?
Siz nasıl ifade ediyorsunuz kendinizi,en iyi nasıl anlatıyorsunuz?
Sözler söylenir ve geçer mi?Gerçekten uçar da gider mi?Peki ya o zaman her sözü gönle yara olanlara ne demeli?Binbir nasihatle bizi iyiyi,doğruya yönlendirmeye çalışan annelerimizin zamanında dinlemeyip de yaşadıkça hatrımıza gelip beynimize işleyen sözlerini nasıl açıklamalı?

Yıllar öncesinde yazılmış bir yazı,bir gün denk geldiğinde senin yüreğini sızlatabilme yahut tam tersi yüzünü güldürebilme gücüne sahip olabiliyor.Bir şairi düşünün mesela..Seneler sonra bile insanların içinde kendinden parçalar bulduğu mısralar..80li yıllardan kalmış bir şarkının sizi alıp götürmesi..

Söz uçmaz ama yazı kalır.
Kendimi ifade ediş şeklimin yazı oluşu sözün kanatları olmasından falan kaynaklanmıyor yani.Yazmak rahatlatıyor insanı.Kendi kendine konuştuğunda kimse duymuyor sesini,duvarlar konuşmuyor ama kendi kendine yazdığında insanlar bir şeyler bulabiliyor içinde kendilerine ait.İç dünyanı anlatamazsın konuşarak tıkanır kalır belki boğazına kelimeler,kaybedersin kendini belki bir yerde ama şiirlere,yazılara dökersen içini kendini bulursun,kaybolmazsın.

Her caddesi sana ait kocaman bir şehir gibi.Özgürce dolaşabildiğin,sokaklarında yalınayak koşabildiğin,kendini anlatma çaban olmadan anlaşılabildiğin bir dünya.Kendi dünyan.Evet yazıların senin kendini bulduğun dünyan.

Canınızı sıkan ne varsa yazıya dökün içinizden geldiği gibi çünkü insanın en huzurlu olduğu yer kendi iç dünyası çoğu zaman.Bazen tek ihtiyacımız olan kendimizi dinlemek oluyor,yazılarımız da kendimizi okuma şekli bir nevi.