Bir Şizofrenin Kalemi..

Delicesine Düşünceler Umutsuz Bir Bekleyiş..

Mantıklı bulunmayan sözler, kendini kanıtlayamayan bir beyin.. Etrafındaki tüm insanlara kendini sevdiremeyen, -bir şizofren- olarak adlandırılan yalnız bir nefes. İnsanlar arasında kalabalık ama yalnız bir birey. Neden insanların düşüncelerine saygı duyulmadığını, kendi istekleri ve haz aldığı şeylerden uzak ? Neden insanları memnun etmek zorunda ? Neden hep başkalarının istediği gibi olmak zorunda. Sen nasıl mutlusun, nasıl huzurlusun, iyi misin, kötü müsün diye sormazlar..

İnsanların yüzündeki memnuniyetsizliğin farkındadır aslında Şizofren diye adlandırılan; menfaat üzerine kurulu arkadaşlıkların da. Yüzüne gülüp ardından konuşulanların da, bunların hepsinin farkında olup sadece gülümser bir şizofren. Çok bir şey istemez insanlardan aslında köşe bucak kaçar ama kimse farkında olmaz onun..

Çıkarları uğruna kırdıkları kişidir aslında şizofren, ama yinede belli etmez. Kendince konuşur,
kırmamak adına kırılmak onun doğru bildiğidir. İçindeki yüreğindeki acısını üzüntüsünü kimseyle paylaşamayan bir şizofren.

Kalabalığın içindeki yalnızlık..

Etrafında çok insan var; ailesi, arkadaş dedikleri ama yalnızdır. Tebessümü sever bu şizofren. Bir gün eline kalemi alır ve yazmaya başlar sessizce çığlıklarını kimseye dökemediği cümleleri kağıdına akıtır. Aslında bilir kimsenin umursamayacağını ama, yinede yazar yazar yazar. Sayfalarca kelimeleri bir araya getirip insanların belki bir gün onu anlayacağını sanarak.

Başlığı hep aynıdır.. ‘’Bir şizofrenin kalemi’’ . Neden bu başlık? diye soran olursa ufak bir not düşer küçük harflerle; ‘’ deli, bu kesin şizofren’’, denildiği günden itibaren adını hep böyle adlandırır. Empati yapmayı yada onun gibi düşünmeyi hiç denemezler. Onun hayatında istediği çok bir şey yoktur ki…Biraz sevilme isteği, biraz değerliymiş gibi hissettirilmek. Bir şizofren sevemez mi? Sonra hayatına giren insanların aslında ego tatmini ve hevesler uğruna parçalandığını öğrendiği gün yinede umudunu yitirme! Gerçekten seven biri var! Diye devam eder yeniden.. Sonra biri çıkar karşısına, ‘’tamam işte bu kesin beni seviyor’’ der; çıkarsız menfaatsiz diye düşündüğü gün, yeni bir yıkımla karşı karşıya kalır. Başkasını seven ama belki severim diye hayatına girenin aslında onu en çok yaralayacağını fark ettiğinde artık çok geç olur. Çünkü öğrenmiştir her şeyi. Yine de kızamaz yine de kıramaz şizofren.

Olsun dedi kendi kendine hala umudum var der... Günlerden o qün, bir tebessüm bir merhaba yeşertmeye başlar içindeki solmuş çiçeği. Ama yine hüsranla biten bir umut yeşermesi ‘’denedim olmadı’’ diye başlayan bir cümle. Şizofrenin belki de artık tüm umutlarını yitirdiği an o andır.

Ne zaman gülmek mutlu olmak istese hep kırılan ve parçalanan kendisidir.

‘’Belki bir gün’’ sözleriyle hayata devam eder, bir şizofrenin kalemi ....

Yazmaya devam edecektir. Fırtınalar kopsa da içindekini kimse anlamayacak …