O gece, hep odanın bir köşesinde kıbleye doğru durmuş olan annesinin sözlerine kulak veriyordu. O Cuma kunudunu, annesinin rüku, sucud, kıyam ve kunudunu izliyordu. Henüz çocuktu. Annesinin erkek-kadın bütün Müslümanlar için hayır dua ettiğini, bir bir isimlerini saydığını, yüce Allah’tan her biri için saadet, rahmet, iyilik ve bereket istediğini duyan çocuk acaba annesi kendisi için Allah’tan ne isteyecek diye merakla bekliyordu.

İmam Hasan (a.s), o gece sabaha kadar uyumadı. Annesi Sıdığa-i Merziyye (a.s)’ı dikkatle gözlemekteydi. Annesinin, kendisi hakkında nasıl dua edeceğini, Allah’dan nasıl bir iyilik ve saadet isteyeceğini görmek için bekliyordu.

O gece, sabah oldu. Diğerleri hakkındaki duaları geçti. Fakat İmam Hasan (a.s), annesinin kendisi için dua ettiği bir kelime dahi işitmedi. Sabah annesine: “Anneciğim ben her şeye kulak verdim, niçin başkaları hakkında dua ettin de kendin için bir tek kelime dua etmedin?!” dedi.

Şefkatlı anne cevap verdi: “Aziz çocuğum, Önce komşu sonra kendi evin.”[1]


[1] - Biharü’l-Envar, c. 10, kompani basımı s. 25.