"Sessiz Bir Ağıt"

**iÇRe** · 24 Temmuz 2024, 21:04

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

"Sessiz Bir Ağıt"

Yarınsız, dünsüz bir günün yalnızlığında kaybettim kendimi.

Tek bir anın sonsuzluğunda aramaktan yoruldum.

Sessiz bir ağıtla yıktım şikayetin bendini.

Amansız bir aşkın değirmeninde parelendim, avuçlarında yoğruldum.

Ayrılık ocağında kauruldum.

Ne ateştim, ne pervaneydim yanan.

Uçuşan bir kıvılcımdım şerefine sönen.

Figüranıydım bu tek perdelik oyununda aşkın.

Belki bin yılı aşkın, öylece yürüdüm...

Ne vardım menziline, ne caydım yolundan.

Baktığım her şeyin, sessiz bir ağıtla suretine büründüm.

Zihnimin sıratında yalpalıyor bu arzu.

Nerden baksam bir vera iken var olmak,

Tevhidin huzurunda eriyor kalabalıklarım.

Ve bir iddiadan öte gidememiş varlığım.

Bu var olmak sancısı değil mi zaten,

Mutlak var olanın göğsündeki uykumuzun huzurunu bozan.

Zıtlardan sıyrılıp karışsam hakikatine aşkın.

Ayılsam sevgi ve nefretin sınırlarındaki sarhoş adımlardan.

Hızla düştü düşlerimden tüm ihtimaller.

An geldi an kadar kısaldı başlangıç ve son arasında mesafe,

An geldi kıyamete kaldı varış menzile.

Kah yol yürüdü altımda tek bir yıldız kıpırdamadı gökte.

Kah döndü koca deveran çakılıp kaldım başladığım yere.

An geldi ben durdum çevremdeki her şey gelip geçti yanımdan,

An geldi ırmakta kuru yaprak gibi sürükledi beni peşinden.

Yol alındı bir şekilde.

Henüz varılmamışsa da menzile, değişti bir şeyler inkara gerek yok.

Hiç bir şey bir adım öncesi gibi değildi. Bir adım sonrada böyle

olmayacaktı.

Her şey ama her şey bir hareket içinde öylece duruyordu.

Evet evet.. Sabitti her şey bu hareket içinde.

Öylesine değişmezdi ki değişim, ne yol şikayetçiydi ne yolcu.

Öyle bir seyirdi işte kendinden kendine..

Birinden vazgeçip ötekini seçmeden yürüyorum sıratında dinginliğin..

Bu dinginlik olgunluktan değil.

Ölmüşüml O yüzden sessizmiş bu ağıt.

Ağlayanım yok ardımdan. Bıraktığım mirasa sevinenimde.

Bir kaç hatıra koparıp yar bahçesinden,

Gelip geçmişim meğer yaşamın avlusundan..

Kimsecikler görmemiş veresiye soluduğum hayatı.

Kimselere kalmamış ölesiye savundukları..

Ne bir iz bıraka bilmişim yürüdüğüm bu patikada.

Ne bir şahidim var, var olduğuma....

Çoktan unutmuş hiç olmamış gibi, gölgesinde soluklandığım ağaç.

Meğer değmemiş bile ellerime yüzüme gözenin suyu.

Şimdi içimde, asıl yurdumun ikliminden bir nasihat.

Bu olmayan şehrin hiçliğinde, sessiz bir ağıt bu gurbet.

Gün olur, söner kalabalıkların akisleri.

Gölgesinden sıyrılıp yansımanın, aslına kavuşuruz elbet.

~Mürsel OKCU
Şubat 2020

**Merve** · 24 Temmuz 2024, 21:16

Güzel paylaşım için teşekkürler @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

**iÇRe** · 24 Temmuz 2024, 21:17

Rica ederim canım,dinledim çok beğendim sizlerde dinleyin istedim teşekkür ederim @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] 😘🥰❤️

24 Temmuz 2024, 21:04	#1
iÇRe ✓ Co Admin	"Sessiz Bir Ağıt" [Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] "Sessiz Bir Ağıt" Yarınsız, dünsüz bir günün yalnızlığında kaybettim kendimi. Tek bir anın sonsuzluğunda aramaktan yoruldum. Sessiz bir ağıtla yıktım şikayetin bendini. Amansız bir aşkın değirmeninde parelendim, avuçlarında yoğruldum. Ayrılık ocağında kauruldum. Ne ateştim, ne pervaneydim yanan. Uçuşan bir kıvılcımdım şerefine sönen. Figüranıydım bu tek perdelik oyununda aşkın. Belki bin yılı aşkın, öylece yürüdüm... Ne vardım menziline, ne caydım yolundan. Baktığım her şeyin, sessiz bir ağıtla suretine büründüm. Zihnimin sıratında yalpalıyor bu arzu. Nerden baksam bir vera iken var olmak, Tevhidin huzurunda eriyor kalabalıklarım. Ve bir iddiadan öte gidememiş varlığım. Bu var olmak sancısı değil mi zaten, Mutlak var olanın göğsündeki uykumuzun huzurunu bozan. Zıtlardan sıyrılıp karışsam hakikatine aşkın. Ayılsam sevgi ve nefretin sınırlarındaki sarhoş adımlardan. Hızla düştü düşlerimden tüm ihtimaller. An geldi an kadar kısaldı başlangıç ve son arasında mesafe, An geldi kıyamete kaldı varış menzile. Kah yol yürüdü altımda tek bir yıldız kıpırdamadı gökte. Kah döndü koca deveran çakılıp kaldım başladığım yere. An geldi ben durdum çevremdeki her şey gelip geçti yanımdan, An geldi ırmakta kuru yaprak gibi sürükledi beni peşinden. Yol alındı bir şekilde. Henüz varılmamışsa da menzile, değişti bir şeyler inkara gerek yok. Hiç bir şey bir adım öncesi gibi değildi. Bir adım sonrada böyle olmayacaktı. Her şey ama her şey bir hareket içinde öylece duruyordu. Evet evet.. Sabitti her şey bu hareket içinde. Öylesine değişmezdi ki değişim, ne yol şikayetçiydi ne yolcu. Öyle bir seyirdi işte kendinden kendine.. Birinden vazgeçip ötekini seçmeden yürüyorum sıratında dinginliğin.. Bu dinginlik olgunluktan değil. Ölmüşüml O yüzden sessizmiş bu ağıt. Ağlayanım yok ardımdan. Bıraktığım mirasa sevinenimde. Bir kaç hatıra koparıp yar bahçesinden, Gelip geçmişim meğer yaşamın avlusundan.. Kimsecikler görmemiş veresiye soluduğum hayatı. Kimselere kalmamış ölesiye savundukları.. Ne bir iz bıraka bilmişim yürüdüğüm bu patikada. Ne bir şahidim var, var olduğuma.... Çoktan unutmuş hiç olmamış gibi, gölgesinde soluklandığım ağaç. Meğer değmemiş bile ellerime yüzüme gözenin suyu. Şimdi içimde, asıl yurdumun ikliminden bir nasihat. Bu olmayan şehrin hiçliğinde, sessiz bir ağıt bu gurbet. Gün olur, söner kalabalıkların akisleri. Gölgesinden sıyrılıp yansımanın, aslına kavuşuruz elbet. ~Mürsel OKCU Şubat 2020 Merve bunu beğendi.
	Alıntı Yap

Şu anda bu konuyu görüntüleyen etkin kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 ziyaretçi)