Uzun süren bir inzivanın ardından
yazıyorum sana.
Belki çok geç kalınmış bir cevap
olacak bu,
ama içimde tutmam da mümkün değil artık…
Ben,senin olduğun
bütün hayallerimden vazgeçtim.
Sana dair yaptığım bütün gelecek
planlarını çıkardım aklımdan.
Yaşadıgımız hiçbir şeyi pişmanlık
olarak görmüyorum,
seninle geçen hiçbir saniyeyi israftan
saymıyorum.
“Sensiz olmuyor
ama seninle de olmuyor.”derdin bana.
Bunun ne demek olduğunu şimdi
daha iyi anlayabiliyorum...
Hiçbir zaman tamamlayamayacagımız
şeyler var aramızda.
Yani ne kadar uzatırsak o kadar zarar
görecegiz ve ne kadar yazık ki
bunun bir çözümü yok…
Seni kaybetmemek uğruna nelerle mücadele
ettigimi en iyi sen biliyorsun.
Bu konuda bana haksızlık etmeni istemem.
Bir direnişse sevmek,
canını dişine takıp savaşmaksa
bütün kötü şeylerle,
pes etmemekse;
ben seni çok sevdim demektir.
Ama unutma aramızdaki
bütün bu mesafeler,
bütün bu barikatlar,
bu buz dagları,
bu yangınlar…
Hepsi senin eserindi.
Beni suçlayamazsın,
ben bu hikâyenin galip
gelemeyen iyi tarafıyım..
***
Biliyorum,
cok düsüncesizlik ettim vaktiyle..
Bazı zamanlar anlayamadim seni ama
anlamak icin elimden geleni yaptim.
Ne yazıkki sen beni ne anlamak istedin
nede anlamaya çalistin,
kendime kızdığım zamanlarda oldu
bu yüzden hatta çoğu zaman kendimi
cezalandırdım,
daha fazla üzülmemek için
senden uzak olmaya karar verdim ama
bunu yapmayida başaramadim.
Öylesine yer etmişsin ki bende,
senden uzak olmak mümkün değildi..
Kokun,
sesin,
yüzün..
insan herşeyi ile
ciğerlerine kadar sinmiş birinden nasıl
uzak kalabilirdi ki?yapamadim işte..
kuyrugunu kıstırmış bir köpek gibi her
defasinda geri döndüm..
arsizligim,
herşeyi hazmedişim
unutmuş gibi yapışım
sana olan sevgimdendi..
Senden baska bir hayat bilmiyordum
çünkü senden baska bir gök yüzü
olduguna inanmazdim..
Sen benim ailem, sen benim nefes
alabilidigim tek yerdin oysa,
ne zaman içim sıkılsa sana sığınmak
sana kaçmak isterdim…
Işte bu yüzden tutamadım seni
bir daha görmemeye dahi verdigim
sözleri, bu yüzden unuttum senden
vazgecebilmek için ettigim duaları..
***
Ben senden daha güzel bir yolda
yürümedim hiç..
Zamanla o çiçekli yollarıda
dikenler kapladı,
biliyorum gülü dikenleriyle sevmektir
marifet ama bunca yara bereye bunca
batıga çizige tahammül
edecek gücüm kalmadı
ve sonunda gittim senden…
Nasil ki
zaman zaman ben aklına geliyorsam
sende benim hatıralarımda canlanıyorsun,
seni unutmak icin
neler yapmadımki vaktiyle ama
insan ne güzel anılarını
nede en kötü anlarını silip atmayı
başaramıyor hafızasından.
Ve sen bana bunların hepsini
yaşattın ziyadesiyle..
Bu yüzden zihnimin aydınlık bir
köşesinde seni hatırlamaya
devam edecegim,
artık seni unutmak için degil,
seninle bir daha yollarımız kesişmesin
diye dua edeceğim.
Bu senden nefret ettigim
anlamına gelmez,
çünkü nefret etmek için hala
birşeylerin bitmemiş olması gerekir.
Hala acıtan birşeyler ister nefret,
ne yazıkki sen beni artık acıtmıyorsun..
****
Her şey gibi sevmekte vaktiyle güzel.
Canımı alsan hala gözlerimin içine
şevkatle bakabileceğim
zamanlarda güzeldi seni sevmek..
Ne yaparsan yap seni af edebileceğim
hicbir kusurunu görmeyeceğim…
Sana tutkun olduğum zamanlarda
güzeldi seni sevmek.
Hani diyor ya Nazım;
kalbimde yok bile sana kinim,
bence sende şimdi herkez gibisin..
Yani bitmişiz işte her güzel şey gibi,
sana kızabilecek birşeyler bile
kalmamiş içimde.
Kırgınlıklarım geçmis,
sevgim tükenmiş,
bir zamanlar
canımı bile verebilecekken ugruna
şimdi sadece iyi olman için
dua edebilirim yanlızca.
O çiçekli yollarda birlikte yürümemiz
mümkün değil bir daha.
Geride bıraktım kötü zamanları,
bana yaşattığın o güzel hislerle
hatırlamak istiyorum seni…
Bırakalım, bu kadarıyla da olsa
iyi kalalım birbirimizle..
***

Herşeye yeniden başlayamazmıyız?
diye soruyorsun gece yarısı yazdıgın
bir mesajda,
Bu soru uyku uyuturmu hic insana?
inan cevap vermek hiç kolay degil buna.
Bütün yaşadıklarımızdan sonra
Bir şekilde bir araya gelsek bile,
sen bana ancak yangin olursun
ben ise sana dargın,
iyisimi birbirimizin hayatının
satıraralarında gizli özne olarak
kalalım biz,
ne sen bana gel de,
nede ben seni bekleyeyim,
zira bundan ötemiz yok bizim..
(Mektup 1 :Ezgin Kılıç)