Yorumlar (3)

Çoğunlukla oturup izliyorum.
Öyle sessiz sessiz köşeye oturup, insanlara bakıyorum.
Yalanları, egoları, insanların kimliklerinden arınıp başkalaşmalarını.
Aklına gelebilecek bütün kirlilikleri izliyorum.

E tabi, güzellikleri de unutmuyorum.
Bulduğum, gördüğüm o güzellikleri de aksatmıyorum gözlerimden..
Lakin, kardelenler daha ne kadar dayanacak bilmiyorum.

Sonbahar gibi dökülüyorlar saçlarımıza.
Yeşile dair, maviye dair ne varsa birer birer eksiliyor.
Umuttan bahsediyorum, umuda dair şeyler yok oluyor.

Kimliklerinden arınıp, başkalaşanlardan korkuyorum.
Yoruluyorum, yoruldum, yorgundum demekten de yoruluyorum.
Tırnaklarımdan sökülüyor heveslerim.
Ulaşılmazlara itiliyor sanki ruhum, ipsizce kesiliyor biletim.


Anlamıyorum, başkalaşanları anlamak istemiyorum.
Kırlara varana dek soğutuyor içimi, kederi.
Öyle sessizce oturup izliyorum, olanı, biteni, gideni..

Lakin, lakin..
Kardelenler daha ne kadar dayanacak bilmiyorum.
Kardelen diyorum, bir kardelen, zikredilen..
Kalbim, kalbin, kalplerimiz eksilen..