yok aslında farkı ağlamanın
gülmekten bir duygu olarak
yorgun omuzlarından bir kuş kalkar
her ikisinde de gagasında kurşun tohumuyla
bir döl alır denizler, göller ve sevda
bu kuşun göklere ağmasıyla...

of, yine yalnızım,
bir sürahi su yanımda; bulanık
kahrımdan seni seviyorum yine
sana ağlar gibi yapıp
bir yudum alıp sudan
yine kahkahalar atıyorum
seni seviyorum nüveylâ

bir bakıma gölgeliksin sıcak çöllerde
bir ardıç altı takasısın kırlarda
sana ağlamak; inlemektir melhem dokunuşuyla
en yıpranmış dokuların birinin içinden
seni sevmek delirmektir yıldız çorbası içinde
bir nane çöpü gibi sağa sola gitmektir
of, seni seviyorum nüveylâ!

sana gülmek kandilleri dağıtmaktır ırmaklara
mumlukları buluşturmaktır yunak taşında
lime olmuş ayışıklarıyla; sevda çalmaktır
dikencikten oyulmuş bağlama sazıyla
delirmektir evet delirmektir
boğaz gibi bir denizin içinde

seni sevmenin bir farkı yok
aslında senden nefret etmekten
yine içime ağır gelmiş sigara dumanı biçiminde
en ötelere üflenilmek üzere doğurulmuş
gibisin bu aşk için...
beni getirdiğin yere bakılırsa
sonsuz sükunet yerinden ırak, bir alıngan
gelincik başının saklanışı gibi duruyorum
ışığa muhtaç yeşil ormanlar içinde

of, bayılıyorum sana nüveylâ
bir kuşun gagasında taşıdığı kurşun tohumu gibisin
dertlisin, gamlısın, yeknesat yayılan buğusun
ama seni çok seviyorum
bir ceylanın son nefesi, bir kentin
ortaçağ soylusu gibisin, nüveylâ
güzelsin.

kocaman bir elma tadında; farkında
yırtıcı kuşların ve onulmaz kahramanlıkların
karşısında çaresiz kalıp beni sevmiş
gibisin.
nüveylâ, ağlamanın farkı yok gülmekten
bu akşam beni satacak gibisin!