Çıksan bir akşam, o köşe başına, beni sormak üzere.
Ayrıldığımız o ağacın gövdesine sarılsan.
Şiirler dökülür belki dallarından o güzel yüzüne.
Her biri birer gözyaşı olup, kafiyelerime ağlasan.

Ne kadar güçlü olursa olsun zaman rüzgarı;
Tüm gücünle sarıl bıraktığım hatıralara.
Evet belki mevsim sonbahar, her yer sarı.
Sen içini sıcak tut, üşütme sana sarılanları.

Ayrılık ağacında kavuşma umutları besle.
Her akşam yanından geçerken beni sor ona.
İçinde hep orada olacağımı uman bir hevesle;
Keşke şairim bu akşam gelse diyerek beni bekle.