ansizin cokuyor karanliklar uzerime
duvara asilmis bir saz gibi yalnizim
o gunden kalan melodiler kulagimda cinliyor
istedigim muzigi calamiyorum tek basima

zamana kusup gozlerine irtica ediyorum
yirtip gecenin karanligini resmini opuyorum
bir cicek buyutuyorum karanligin tam ortasinda
her geoe mihlaniyorum resminin bir noktasina

umut edip bekledikce gelecek gunlerimizi, dona kaliyorum
beklemeye dost zamana dusman oluyorum bir anda
birlikte cizdigimiz tablo hic gitmiyor aklimdan
hatirladikca o ani buyuyor yetistirdigim cicek

bazen bakiyorum resmine aydinlaniyor her yer
beyaz bir guvercin konuyor pencereme
gozlerinde umut, gulyuzunde mutluluk var
hayalde olsa getiriyor ozlemin seni bana

bazen cikiyorum disariya geziyorum sokaklari
usudugumun farkinda olmadan yuruyorum sessizoe
bilmiyorum bu yol nereye gider acaba
pencereme konan kusu ariyorum sokaklarda

hic ses cikartmadan daliyorum bir parka
her yerde birbirlerine sarilmis asiklar var
calkalaniyor gozlerimdeki okyanus bir anda
yetisen cicegimde tomurcuklar aciyor

yanaklarimdan asagiya suzuluyor damlalar
yetisen cicegimde agliyor bir anda
dahada sert oluyor baglandigi topraga
kok saliyor ozlemli gunlerin yarinlarina