Aynı dertten muzdarip ve aynı kentten yorulmuşuz
Kuşlar uçuyor hayat ne garip
Boş ver sonra konuşuruz
Giydiğim tüm ceketler vücudumu sardı
Ceketlerin halini kimse sormadı
En sevdiğim halıya kahve damladı
Bunları çabucak geçelim başka ne vardı?

Üstüme gelme artık benim
Zaten koku çok ağır
Güzel kesilmiş kenarlarımla beraber
Mantarsız bir pizza gibiyim

Sanki güneş burada hiç doğmamış gibi
Herkes neden suskun sanki cenaze evi
Beni üzme bak satarım Kadıköy'deki evi
Gönlümü hoş tut hep buradan öp beni