Anlaşılamayan insanlar olarak ne kadar da fazlayız.Birşeyleri anlatmak için mecalimiz de kalmamış üstelik bizim.Yorulmuşuz ziyadesiyle.Mücadele edip,kendimizi ifade etmeye uğraşmaktan,tek taraflı sonuçsuz çabamızdan yorgun düşmüş zihniniz ve ruhumuz da.

Zihin yorgunluğu dinlenince geçiyor da ruhumuza sinen bu anlaşılamama durumu bizi sessizliğe zorluyor.Aslında şu da var ki anlamak isteyen sessizliğinden bile anlıyor da isteksiz olana destan yazdan da boş.
Hem ne demiş atalarımız -Anlayana sivri sinek saz , anlamayana davul zurna az.-Ne kadar doğru bir söz değil mi?

Neden bu kadar sessizsin diye soranlar var mı etrafınızda?Büyük ihtimalle yoktur.Çünkü insanlar şikayet etmeyi severler,siz konuşurken anlamak yerine çok konuştuğunuzu düşünürler.
Sustuğunuzdaysa haklı olduklarını zannedip kaldıkları yerden devam ederler.Sizdeki değişimi -Vazgeçmişliğinizi- anlayacak kadar bile üzerinde durmazlar konunun.Ta ki bir gün gerçekten size ihtiyaçları olana kadar.

Üstüne düşeni fazlasıyla yapmış insanlar,anlaşılamadığında sonu olmayan bir sessizlikle karşılayacaktır sizi.Kızmaya da hakkınız yok onlara üstelik.Çünkü bu sizin başarınız.Tebrik edin kendinizi,kaybedişinizi kutlayın.Durmayın hadi bu sizin zaferiniz.

Konuşurken anlatamadıkları onlarca şeyi size kıpırtısız bakıp sustuğunda anlayacaksınız bir insanın.Çünkü insan,anlatacağı çok şey olduğunda susmak zorunda kaldıysa bir daha konuşmaya gerek duymaz.